Roemenië
Dag 1:
Wij vertrokken ’s morgens om 10 uur naar Roemenië met het vliegtuig. Onze vlucht is goed verlopen. We kregen zelfs eten op het vliegtuig!
In Roemenië betalen ze niet met de euro, dus hebben we eerst onze euro’s gewisseld in Roemeense Leu. Toen was het tijd om te vertrekken naar Petrosani, een universiteitsstad in de bergen
Het was lang rijden. We hebben bijna half Roemenië afgelegd!
Soms was de weg weg en deed de auto ‘huppeldeboebelde’. De autorit was een echt avontuur en we konden onze ogen goed de kost geven: een zatte hond, vrij rondlopende koeien en paarden, wilde vossen en een prachtige natuur. Kan het zijn dat we ook een weerwolf hebben gehoord? De wegen in Roemenië lijken wel op een dierentuin.
Onderweg zijn we gestopt om iets te eten. Het was tijd voor ons eerste biertje.
Na zeven uur rijden kwamen we aan in Petrosani. Het was elf uur ’s avonds, dus het was al laat en heel donker. Toch werden we goed ontvangen door Andrea en Monica. Zij werken aan de universiteit van Petrosani en doen mee aan het project. Ze zorgden voor lekker eten. Toen konden we rustig ons buikje vol eten. Na deze gezellige maaltijd begonnen we aan onze eerste nacht in Roemenïë. We droomden over wat deze reis ons zou brengen
Dag 2:
Dag 2 was een zeer interessante dag. Het was prachtig weer. ’s Morgens kregen we een lekker ontbijt.
We zijn naar een voorziening gaan kijken voor kinderen met een verstandelijke beperking. Dit was een dagcentrum, waar kinderen van 8u tot 15u konden blijven. De kinderen waren tussen 2 en 25 jaar oud. In deze voorziening vertrekken ze vanuit vriendschap. Ze werken vanuit hun hart. Ze vinden het heel belangrijk dat ze hun job graag doen. Ze willen de kinderen sociale vaardigheden leren, via vriendschap. Dit hebben ze ons verteld en willen wij graag meenemen naar België.
Mensenrechten zijn voor ons belangrijk, maar hier hebben we geleerd dat vriendschap misschien nog belangrijker is. In een vriendschap kan je voor jezelf opkomen en je mening zeggen.
Zowel arme als rijke kindjes kunnen naar deze voorziening komen, want ze moeten zelf geen geld betalen. Ze krijgen geld van Italië hiervoor.
In de namiddag zijn we naar een chalet van de universiteit gegaan. Deze lag middenin de bergen. Onze chef-kok, Thomas legde in geuren en kleuren een driegangenmenu uit.
We hebben er een prachtige bergwandeling gemaakt, waarin je je gedachten kon verzetten. Het was een heel ontspannende namiddag, waar we veel hebben kunnen babbelen en de mensen beter hebben leren kennen.
’s Avonds zijn onze wegen gescheiden. Een deel kroop in zijn bed en het andere deel ging het nachtelijk leven van Petrosani verkennen.
Dag 3:
Op dag 3 moesten we vroeg vertrekken, want we gingen het kasteel van Hunedoara bezoeken. Het was een kasteel waar je fantasie van loskwam: een trouwpartij, vampieren en weerwolven, een speelfilm, ridders en jonkvrouwen, Dracula, een moord op een gevaarlijke trap, …
In de buurt bezochten we daarna een behandelingscentrum met school aan. Het was een centrum voor kinderen met een verstandelijke beperking. We kregen de kans om binnen te gaan in de klasjes en om verschillende workshops te bekijken. Zoals weven, gebarentaal, vilten, …
Er was zelfs een klasje dat voor ons een liedje zong. We vonden dat de school niet echt op een instelling leek, maar op een ruimte voor de jeugd. Er was een voetbalterrein aan. We hebben ook geleerd dat de gebarentaal in Roemenië anders is dan de Vlaamse gebarentaal.
In dit centrum hebben we veel mensen gezien. We verschoten van het talent, dat daar aanwezig was. Zo zagen we een meisje dat prachtige tekeningen kan maken en een vrouw die drie medailles heeft gewonnen op de Paralympics.
Thomas vond het wat moeilijk in dit centrum. Bij het zien van al de kinderen, kwamen er veel herinneringen naar boven.
Als laatste activiteit zijn we een fort gaan bezoeken. Dit fort lag boven op een grote heuvel. We konden we het alleen bereiken via een kabellift. Wat een avontuur!
Eigenlijk was het fort een ruïne. Nu proberen ze het opnieuw op te bouwen, zoals het vroeger is geweest. Terug beneden hebben we ons zelf beloond met een lekker ijsje of pintje (want de cola was op).
Voor het avondeten ging iedereen zich snel even opfrissen, enkel Danny bleef beneden wachten. Hij verrichtte ondertussen een heldendaad. De campus van de universiteit lag op een heuvel. Je had verschillende niveaus. Eerst had je een zaaltje, waar we altijd aten. Met de trap kon je naar het volgende niveau. Daar waren onze kamers. Er was daar ook parkeerplaats, maar je moet opletten, want er stond geen omheining. Dus je moest opletten dat je niet naar beneden viel. Terwijl Danny zijn sigaar rookte, parkeerde een auto zich. De man stapte uit, lette niet op en viel naar beneden tussen de garages in. Danny zag dit gebeuren en is direct mensen gaan roepen. De man bloedde aan zijn hoofd. De Roemenen hebben de ambulance gebeld. En dankzij Danny is alles goed afgelopen.
’s Avonds was ‘het ambiance’ op het diner. Er was weer lekker eten en er werd heel wat afgezongen. Elk land zong wat lokale liedjes. Didier en Thomas gaven een mooie speech, om iedereen te bedanken.
Dag 4:
Dag 4 was een belangrijke dag. Het was de dag van de conferentie. Alle landen van het project en een aantal Roemenen deden een presentatie. In totaal was er ongeveer veertig man.
Voor de conferentie mochten we de rector van de universiteit van Petrosani ontmoeten. Dit is de directeur van de universiteit. Dat was eigenlijk een vriendelijke mens.
Het mag gezegd worden dat Onze Nieuwe Toekomst de beste luisteraars van de conferentie waren. Ook al was het niet altijd gemakkelijk, omdat het in het Engels was. We waren allemaal heel geïnteresseerd in wat de sprekers hadden te vertellen en we stelden ook een aantal vragen. Ze lieten ons een filmpje zien. Na de conferentie kregen we een bewijs, dat we mee hadden gedaan aan het project.
Ook op de conferentie was er lekker eten. We kregen een koud buffet.
In de namiddag heeft ONT samengezeten voor het verslag van de reis. We hebben hard gewerkt en ook veel plezier gemaakt.
Als ontspanning hebben we daarna de stad een beetje verkend.
’s Avonds zijn we op restaurant gegaan. Achteraf hebben we met heel de groep gezellig gebabbeld.
Conclusie: we zijn misschien als kernlid en coach naar Roemenië gegaan, maar we zijn daar goede vrienden geworden