ONZE LIEVE VROUW VAN ANTWERPEN
Een duik in het verleden
Vroeger woonde ik bij mijn ouders, samen met mijn zus.
Het was goed thuis.
We haalden soms kattenkwaad uit.
Zo heeft ons zus vroeger eens bloemekes afgeplukt in de tuin van de pastoor.
Ze zette die dan in een vaas bij ons thuis.
Die pastoor wist van niets, mijn mama en papa ook niet en ik ook niet.
Ze heeft dat achteraf verteld.
We hebben nogal gelachen, mijn zus en ik.
Mijn zus Nicole is ouder.
Ik zie ze nog af en toe, maar ze heeft niet veel tijd, veel werk.
Ze is getrouwd met Hugo, ze heeft twee dochters en al twee kleinkinderen.
Af en toe zie ik die nu nog wel eens.
Ik ben het altijd die moet bellen, maar ze heeft nooit tijd…
Mijn va woont nu in een rusthuis in Boom.
Mijn zus gaat daar dikwijls naartoe.
Ik ga ook soms, maar de afstand is groot.
Onze va kwam hier vroeger op bezoek.
Sinds hij in een home zit komt hij niet meer.
Mijn ma is al overleden.
Die is veel ziek geweest.
Patrick heeft ze nooit gekend, dat vind ik spijtig.
Ze had een heel slechte gezondheid.
Ik heb er veel verdriet van gehad.
Ik denk er nu ook nog vaak aan.
Ik ween nog wel eens.
Als Patrick mij dan vraagt wat er scheelt, dan zeg ik niets.
Ik klap een beetje toe.
Patrick begint dan mee te wenen.
Daarom ween ik niet veel.
Toen mijn ma nog leefde, gingen we samen op reis.
Met heel het gezin gingen we naar een camping in de Walen.
Mijn pa had daar een caravan.
Eerst een kleintje.
Daarna een stacaravan met een klein TV’ke, water en elektriciteit.
Er was een zwembad en een klein winkeltje.
Ik babbelde daar met mijn vriendin in de cafetaria.
Daar heb ik goeie herinneringen aan.
Heel onze familie was daar: mijne nonkel, een tante, mijn kozijn, mijn ouders, mijn zus,…
Vriendinnen en vrienden heb ik daar veel gehad.
Ook eens een vakantielief: die noemde ook Patrick.
We spraken af met elkaar.
Om 22 uur moesten we terug zijn.
We deden babbeltjes en gingen samen gaan zwemmen en zo.
We zijn 5 jaar naar daar geweest.
Hij was daar als wij daar waren.
Ik heb hem dus 5 jaar gekend, toen ik nog naar school ging.
Ik zag hem dan tijdens de vakantie in juli en augustus.
Daarna heb ik er niets meer van gehoord.
Die campingwagen hebben we dan verkocht toen mijn ma gestorven was.
Vanaf dan heb ik hem niet meer gezien.
Spijtig.
Mijne Patrick (dienen deugniet, daar!) ken ik al 20 jaar.
En hij zaagt nog altijd niet!
Na al die jaren zijn we goed op elkaar ingespeeld.
Elk heeft hier in huis ook zijn verantwoordelijkheid.
Ik zet bijvoorbeeld de koffie en Patrick doet boodschappen.
Koken doen we afwisselend en soms samen.
Maar verantwoordelijkheid wil niet zeggen dat ik Patrick zijn boterhammen moet klaarmaken…
Mijn verantwoordelijkheden…
Patrick en ik gaan heel graag op reis.
Dan zijn we er eens tussen uit, dat doet deugd.
Onlangs zijn Patrick en Raya (ons begeleidster) naar een vakantiebeurs geweest om brochures te halen om goedkoop op reis te gaan.
Daarna hebben we samen nagekeken wat wel kon en wat niet.
Het is een driesterrenhotel geworden in Benidorm met alles erop en eraan.
Zelfs op de bus krijgen we eten en drinken.
Dus van 12 mei tot den 21ste gaan we naar de zon!
Als ik op reis ben verlang ik nooit naar huis.
Alhoewel het nergens anders beter is dan thuis.
Ik heb een reis echt verdiend.
Want voor de vakantie moet ik nog wat werken
Teleshop is een winkel waar ze schoenen, ‘poepen’ (poppen in het Antwaarps), beren, kleren, speelgoed, bordjes en handtassen tweedehands verkopen.
Van 11 tot 16 uur is de winkel open.
Ik werk er de maandag.
Ik heb daar enen baas en het is een bazinneke (dat is een dame).
Ik heb ook veel goeie collega’s.
Het zijn allemaal vrouwen.
Ik doe daar eigenlijk van alles: achter de kassa staan, inpakken en opplooien…
Dingen die er al lang liggen gooien we weg
Maar die mensen moeten hun niet moeien, het zijn hun zaken niet.
Ik ga geen namen zeggen, het zijn mensen uit de kantine en ze hebben dan al teveel gedronken.
Ik ben daar twee weken echt slecht van geweest.
Ik pak dan mijn gerief en bol het af.
Ik vertel het dan aan Marleen.
Ik zoek mij dan een plaats waar ik kan nadenken over wat ik ga doen.
Ik vertrouw niet iedereen.
Op mijn nieuw werk in het rusthuis “Onze Lieve Vrouw van Antwerpen” heb ik vier bazen.
De zondagmiddag ga ik met de lift naar de derde verdieping.
Ik hang mijn jas aan de kapstok.
Ik zet mijn handtas in de kast achter een toog, zo kunnen de mensen er niets uitpakken.
Rond 2 uur schenk ik koffie uit.
De koekjes mogen ook niet ontbreken!
Die leg ik op een bordje en dan ga ik daar mee rond, helemaal alleen!
Het zijn oude mensen.
Dat zijn mensen die soms niet weten waar ze zijn.
Dat is hun beperking.
Ik kan wel koffie drinken met hen of spelletjes spelen.
Een soort van sjoelbak
maar dan niet met schijven, maar met ballekes.
Dat vind ik leuk!
Kindjes dat is niet echt iets voor mij.
Ik ga liever met oudere mensen om.
Er zijn al een paar mensen die ik goed ken.
Ik babbel graag en de mensen kunnen dan ook hun hart eens luchten.
Om de 3 maanden is er vrijwilligersvergadering.
Dat is een vergadering voor alle vrijwilligers die werken
in het woon- en zorgcentrum.
Ik mocht ook voor de eerste keer gaan!
Dat is plezant.
We zijn met 13 vrijwilligers.
We hebben daar dingen besproken, o.a. ook over mij…
Ik heb daar verteld dat ik in de KVG en ONT zit.
Ze vonden da knap van mij.
Ik moest dan uitleggen wat ONT was.
Ik zei dat we daar onze verhalen vertellen aan elkaar.
Geschreven door Marleen en Charlotte