Fotosessie
deel 1
Museum het SMAK
(of wel het museum luisterend naar de naam stedelijk.museum.actuele.kunst)
Ik ben kind aan huis binnen een groot museum zoals het S.M.A.K.
Heel vaak krijg ik uitnodigingen voor alle nieuwe exposities binnen het lopende jaar.
Ik rook al vanaf het jaar 1986 doordat onze vorige directeur ook een vaste sigarenroker was.
Hij bood me altijd op opendeurdagen een sigaar aan.
Daar kon ik geen neen tegen zeggen.
Ik ben al eens gestopt met roken op 6 januari maar dit is compleet mislukt.
Mijn goede voornemens gingen weer in rook op!
Danny spreekt op een zeer trotse en fiere manier tegen elke securityagent: “Ge moet op ons niet letten want we zijn bezig een soort van fotosessie te maken. Zij werkt voor mij als fotograaf en ik ben haar knappe fotomodel van dienst. Als ik deze reeks foto’s niet krijg zal er vast en zeker gestaakt worden!”
Ze hebben hier ook sedert dit jaar een nieuwe directeur.
Onze goede vriend Jan Hoet is naar Duitsland om daar een museum zoals hier in Gent te openen.
De juiste naam van die directeur weet ik al niet meer…
Maar hij is in elk geval nieuw!
Zijn voornaam is alleszins Filip, vertelde mijn collega aan de balie van het S.M.A.K. Werner.
Fotosessie
Deel 2
Halfvastenfoor in Gent aan de Watersportbaan
En hierop zijn knoeimadammen ten stelligste verboden
Aan mijn rechterbeen heb ik een afwijking van ongeveer zo een 2,5 cm.
Dit is ontdekt aan mijn rechterknie na mijn auto ongeluk.
Hierdoor moet ik heel goed opletten dat ik mezelf niet verongeluk als ik op de werken ga rondlopen.
Op het Sint-Pietersplein is het voor het moment ook niet te doen.
De foor was vroeger elk jaar daar.
Nu zijn ze daar opgravingen aan het doen.
Ze gaan eerst een laag grint leggen, dan een laag steen en dan een laag asfalt.
Ik heb dat vernomen van mijn kameraden daar op de bouwwerf.
Ze doen de foor nu voor 2 jaar dicht tegen de Watersportbaan.
Het valt toch niet te zeer op dat ik hier zo een klein beetje het kind aan huis ben? Op de foor is iedere rit voor mij gratis terwijl bijvoorbeeld ons blond spook Roets mag afdokken aan de kassa.
Want je moet zeer goed weten dat kermismensen onder elkaar een reuzenfamilie vormen.
Ik kan u meedelen dat we iedereen hier ter plaatse onmiddellijk zouden herkennen.
Onze dierbare Japanezen zijn nog niet goed wakker.
Of ze zijn misschien nog aan het eten.
Ze eten rijst met twee stokjes gelijk de echte, hebben ze mij verteld.
Maar natuurlijk mag je ze niet opjagen.
Alles gaat ginder veel trager dan hier.
Alleen de echte werkmensen mogen naar boven op deze attractie.
Zo luidt het reglement.
Ik mag natuurlijk ook naar boven
We moeten dat automatisch bij de bezoekers meedelen, dat het niet voor hen bestemd is.
Dit is natuurlijk de max als ze u hier zo goed kennen!
Want dan kan je soms eens dingen extra uitvoeren zoals over de reling komen hangen of een gratis rit maken!
En bij de start van iedere rit roep ik telkens: “Allez roularte!”
Dat wil zeggen: “We zijn weeral vertrokken”.
Het is wel jammer dat ze in een van onze lunaparken hebben ingebroken.
Er zijn ook mensen die de moed hebben om hier de boel kort en klein te slagen.
Want daardoor ben ik voor een poosje werkloos op deze kermis hier in Gent.
Alsook nog andere kermisgasten die nu niet aan de bak geraken.
De klein mannen moeten steeds achter de balustraden blijven.
Dit alles komt uit veiligheidsnormen van de foormensen.
Dat is om gewone mensen te beschermen tegen ongelukken.
Uiteindelijk is dit de hoofdattractie binnen mijn leven.
Omdat ik hier al een goede 5 jaar mee help op al de grote kermissen staan.
Mijn werklasten zijn het volgende: jetons ophalen, de boel in de gaten houden, en alles opzetten alsook helpen met afbreken.
Vandaag kan ik dat nu doen, nu heb ik een vrijstelling van ons moeder de vrouw.
Ons prutsmadam Griet heeft mij vandaag niet nodig om ons secretariaat te bollen.
Ik heb in de loop van mijn leven al een zeer drukke loopbaan.
Waardoor het vaak veel te druk wordt om ergens op te kunnen zitten.
Ik kan niet hele dagen op de foor komen toezicht houden.
Ge kent dat: eens ne werkmens altijd ne werkmens!
Deze molen is de enige echte in Europa.
Al de rest is maar nep en namaak.
Ik ben natuurlijk zeer benieuwd of de burgemeester van Kortrijk zijn woord gaat houden.
Want met die hoge pieten weet je nooit wanneer ze zich aan hun woord kunnen houden.
Hij heeft gezegd dat hij mij ook zou inviteren op de officiële opening van de Kortrijkse paasfoor.
Koffie is een lekkernij die ik zeer graag drink.
Ze durven op sommige plaatsen al eens fluisteren: “Onze koffiekletsvent komt er aan te zien wie er afdokt voor de cafie!”
Fotosessie
deel 3
Kinepolis Gent
Vanaf 2005 werd de Decascoop te Gent omgetoverd naar Kinepolis Gent.
Ik heb dat allemaal op de voet gevolgd.
Reeds een goede drie jaar help ik mee achter de schermen van het internationale filmgebeuren van Vlaanderen te Gent.
Deze ervaring vind ik plezierig omdat je er kunt kennismaken met bekende auteurs en filmmakers uit Europa of andere oorden op deze wereldbol.
Op deze foto ontmoet ik mijn bloedbroeder Jan Decleir.
Hij kwam zijn film voorstellen van Het Paard van Sinterklaas.
We zijn hier samen als twee sterren aan het optreden met al die fans rond ons.
Mijn collega Didier vloog in de grote zak van Piet en kreeg geen lekkers.
Als trouwe Kinepolisklant en medewerker achter de schermen betaal ik de volgende tarieven voor een film, gelijk waar binnen de grote Kinepolisgroep:
– films zonder speciale acts betaal ik de prijs van €6,00
– speciale films van lange duur betaal ik de ronde som van €7,00
Fotosessie
Deel 4
Secretariaat Onze Nieuwe Toekomst v.z.w.
Professioneel bekeken zeg ik: kippen moeten in hun hok blijven van de ministers.
De algemene ophokplicht is uitgeroepen door de eerste minister.
Als mijn prutsmadam als een kieken zonder kop rondloopt, heb ik niks dan klodden aan mijn been.
Ze kan goed werken maar het hangt er vanaf hoe haar handen staan want anders volgt er een sanctie à la Big Brother Danny.
Binnen de beweging Onze Nieuwe Toekomst v.z.w. zijn wij personen met eigen mogelijkheden de baas, ook op het secretariaat.
Coachen dienen als reservewiel aan onze toeringcar.
Op het secretariaat zijn we met een voltallige werkkracht van 2 boerenpaarden en 1 blonde prutsmadam genaamd Griet.
Er duiken ook andere coachen binnen om samen te werken met het groen blaadje van de familie alias Didier Peleman, zoals Marie-Anne en Yannick.
Als we verhuizen wil ik een volledig modern bureau voor de secretaris en zijn mankrachten, met alles er op en erbij.
Anders kan ik moeilijk deftig werk presteren voor ons algemeen ledenbestand.
Ik moet dat opvangen als secretaris.
Nu is het een nachtmerrie want een oude pc opstarten is om grijs haar van te krijgen.
Het is even moeilijk als een coach opleiden.
Mijn prutsblondje Griet heeft mij ook veel energie en grijze haren gekost.
Ik kom zelfstandig naar het secretariaat.
Ik moet altijd eerst Gent uitkammen.
Ik ken de flikken zeer goed.
Ik ben in hun gelederen een bekende Vlaming.
Ik help hen toezicht houden over al dat losgeslagen jong volk.
Dat doe ik ook samen met de mannen van het station.
Verdacht gespuis vliegt onmiddellijk op droog water met oud brood voor 1 jaar.
Hier zie je hoe ik mij met De Lijn verplaats naar waar ik het gewenst heb.
Ik bezit een gratis lijnkaart van het Vlaams Fonds die geldig is tot eind 2007.
Personen met eigen mogelijkheden kunnen ook een lijnbus nemen als zelfstandige binnen hun eigen levensomgeving.
Geschreven door superbrigadier met dienst Danny Van De Perre
Met ondersteuning van mijn grootste prutsmistanguette Griet Roets