Dag 3:

Op dag 3 moesten we vroeg vertrekken, want we gingen het kasteel van Hunedoara bezoeken. Het was een kasteel waar je fantasie van loskwam: een trouwpartij, vampieren en weerwolven, een speelfilm, ridders en jonkvrouwen, Dracula, een moord op een gevaarlijke trap, …

In de buurt bezochten we daarna een behandelingscentrum met school aan. Het was een centrum voor kinderen met een verstandelijke beperking. We kregen de kans om binnen te gaan in de klasjes en om verschillende workshops te bekijken. Zoals weven, gebarentaal, vilten, …

Er was zelfs een klasje dat voor ons een liedje zong. We vonden dat de school niet echt op een instelling leek, maar op een ruimte voor de jeugd. Er was een voetbalterrein aan. We hebben ook geleerd dat de gebarentaal in Roemenië anders is dan de Vlaamse gebarentaal.

In dit centrum hebben we veel mensen gezien. We verschoten van het talent, dat daar aanwezig was. Zo zagen we een meisje dat prachtige tekeningen kan maken en een vrouw die drie medailles heeft gewonnen op de Paralympics.

Thomas vond het wat moeilijk in dit centrum. Bij het zien van al de kinderen, kwamen er veel herinneringen naar boven.

Als laatste activiteit zijn we een fort gaan bezoeken. Dit fort lag boven op een grote heuvel. We konden we het alleen bereiken via een kabellift. Wat een avontuur!

Eigenlijk was het fort een ruïne. Nu proberen ze het opnieuw op te bouwen, zoals het vroeger is geweest. Terug beneden hebben we ons zelf beloond met een lekker ijsje of pintje (want de cola was op).

Voor het avondeten ging iedereen zich snel even opfrissen, enkel Danny bleef beneden wachten. Hij verrichtte ondertussen een heldendaad. De campus van de universiteit lag op een heuvel. Je had verschillende niveaus. Eerst had je een zaaltje, waar we altijd aten. Met de trap kon je naar het volgende niveau. Daar waren onze kamers. Er was daar ook parkeerplaats, maar je moet opletten, want er stond geen omheining. Dus je moest opletten dat je niet naar beneden viel. Terwijl Danny zijn sigaar rookte, parkeerde een auto zich. De man stapte uit, lette niet op en viel naar beneden tussen de garages in. Danny zag dit gebeuren en is direct mensen gaan roepen. De man bloedde aan zijn hoofd. De Roemenen hebben de ambulance gebeld. En dankzij Danny is alles goed afgelopen.

’s Avonds was ‘het ambiance’ op het diner. Er was weer lekker eten en er werd heel wat afgezongen. Elk land zong wat lokale liedjes. Didier en Thomas gaven een mooie speech, om iedereen te bedanken.

Dag 4:

Dag 4 was een belangrijke dag. Het was de dag van de conferentie. Alle landen van het project en een aantal Roemenen deden een presentatie. In totaal was er ongeveer veertig man.

Voor de conferentie mochten we de rector van de universiteit van Petrosani ontmoeten. Dit is de directeur van de universiteit. Dat was eigenlijk een vriendelijke mens.

Het mag gezegd worden dat Onze Nieuwe Toekomst de beste luisteraars van de conferentie waren. Ook al was het niet altijd gemakkelijk, omdat het in het Engels was. We waren allemaal heel geïnteresseerd in wat de sprekers hadden te vertellen en we stelden ook een aantal vragen. Ze lieten ons een filmpje zien. Na de conferentie kregen we een bewijs, dat we mee hadden gedaan aan het project.

Ook op de conferentie was er lekker eten. We kregen een koud buffet.

In de namiddag heeft ONT samengezeten voor het verslag van de reis. We hebben hard gewerkt en ook veel plezier gemaakt.

Als ontspanning hebben we daarna de stad een beetje verkend.
’s Avonds zijn we op restaurant gegaan. Achteraf hebben we met heel de groep gezellig gebabbeld.

Conclusie: we zijn misschien als kernlid en coach naar Roemenië gegaan, maar we zijn daar goede vrienden geworden